Μ'αρεσουν οι συνειρμοι.
Αυτες οι σκεψεις που ακολουθουν αλλες σκεψεις και αυτες με τη σειρα τους αλλες και αλλες και αλλες.
Μ'αρεσουν γιατι ειναι καπως αυθεντικες. Δειχνουν περισσοτερα για τον εαυτο σου.
Δημιουργουν περιεργα συναισθηματα. Ισως αναγκες για εξομολογηση.
Μ'αρεσει αυτο. Γιατι μαρεσει να μαθαινω τους ανθρωπους.
Μ'αρεσει να ακουω. Να παρατηρω.
Αμα τους προσεξεις, ο καθενας εχει κατι διαφορετικο να πει.
Σκεφτεται διαφορετικα, συμπεριφερεται διαφορετικα.
Κι αυτο ειναι που προσδιδει το ομορφο και το μοναδικο. Να εισαι αληθινος.
Ετσι θα αισθανεσαι λιγο καλυτερα σε αυτον τον κοσμο υποκρισιας και απατης.
Ξερεις, κλεινομαι. Γιατι δεν ξερω πως να χειριστω καταστασεις.
Δεν μου μαθε και κανεις αλλωστε. Τους κατηγορω γι αυτο. Τους κατηγορω.
Επρεπε να μου μαθουν. Να μου μαθουν το σωστο.
Και οι γυρω μου να το ξερουν το σωστο.
Ολοι μας να ειμαστε σωστοι. Ετσι δεν θα ειχαμε κανενα προβλημα. Κανενα.
Θα ημασταν σωστοι. Βαρετοι. Απαισιοι.
Χωρις ουσια θα περιφερομασταν γεματοι απο προτερηματα.
Καλες σχεσεις με ολους. Ε και τι να το κανεις ; Τι το χρειαζεσαι ;
Να μας αφησει ησυχους καθε τι σωστο, πρεπον και ευγενες. Δεν θα ειμαστε σωστοι.
Γιατι ετσι η ζωη μας δεν θα ειχε ενδιαφερον. Δεν θα ειχε νοημα. Δεν θα υπηρχε ΖΩΗ.
Χρονια πολλα Ζωουλα. Να εισαι ευτυχισμενη γιατι σου αξιζει.
Σπανια κοπελα, σπανιο μυαλο, μοναδικος ανθρωπος. Αυτη ειναι η Ζωη.
Και να προσεχεις το αυτοφορο. Κινδυνευεις πια !
