Λογια μισα κι ανακατα ..

Γραφω για να μη τα πω.
Για να μη φωναξω δυνατα. Μη βγαλω κραυγες απογνωσης και τρομαξεις.
Μη καταλαβεις οτι κατι δε παει καλα και φοβηθεις. Παρεξηγησεις.
Γραφω γιατι οτι θελω να πω δεν εχει νοημα στα αυτια κανενος.
Γιατι οταν θελω να μιλησω, θες να ακουστεις.
Οταν θελω να ακουστω, θες να γραψεις.
Γι αυτο κλαιω. Και με ρωτας γιατι ; Τι γιατι ;
Γιατι οσα εχω να πω ειναι λιγα στα αυτια σου.
Γιατι δεσμευσαμε την χλιαροτητα για ερωτα.
Και καναμε συμβολαιο με τον διαολο οτι παθος και ερωτας ειναι κατι απλο, κοινο κι ευκολο.

Μα ευτυχως εκει που σε βαραει η ανουσιοτητα, γυρνας και αντικρυζεις την απολυτη ευτυχια.
Να εχεις ανθρωπους που οχι μονο ακουν, μιλουν κι ακουγονται.
Θελουν και να συμμετεχουν στη προασπιση της ελευθεριας σου.
Στην ομαλη ενταξη της καρδιας και των λεξεων που παλευουν να μπουν σε σειρα.
 Και το κρυβουν σε ενα •σαγαπω• με τοσο νοημα.
Νοημα που μονο μεταξυ σας εχει βαρυγδουπη σημασια.
 Γιατι χτιζεις φιλιες, γκρεμιζεις σχεσεις και γραφεις επομενη σελιδα με αλλο τελος, αρχη και κοσμο.

Καποια πραγματα δεν αλλαζονται με τιποτα και για κανεναν.

Ανοιξε μου, να μπω .

Κλειστες πορτες. 

Ανοιχτα παραθυρα.

Ψιθυροι.

Ακαταμαχητη γοητεια του γιγνεσθαι, 

παντα με συναρπαζεις.

. . . .

Ημικαταστασεις με αποκορυφωματα .

Παγιδευμενη σε μια αωνιοτητα απο τον ιδιο μου τον εαυτο.
Γυρναω εκει που ξεκινησα. Σαν να μην αλλαξε τιποτα.
 Μερικα χαλασμενα βραδια και μερικες θολες ανασες.
Και το κουδουνι στο μυαλο μου δε σταματα να χτυπα.
Να μου υπενθυμιζει οτι περναω ανουσια τις μερες με χλωμα κορμια και ξεθωριασμενες υποσχεσεις.
 Που εχω φτασει στο τελος.
Στη περιοδο που καθε φιλη που αγαπω προσπαθει να με σωσει και γω ξεφευγω.
Το προβλημα ειμαι εγω. Δεν εχω ουτε τη διαθεση να ασχοληθω.
 Ολοι ειναι ψευτικοι. Καλπικοι.
Τρομερα ψευτες και υποστηρικτες μιας αληθειας που δεσποζει στη δικη τους - και μονο - πραγματικοτητα.
Δε μου λειπεις, μα σε συμπαθω.
 Και ελπιζω να χεις ξεμπερδεμενο μυαλο και ζωντανη ψυχη.
Οπως ειχες τοτε. Οπως μου εδειξες να χω και γω λιγη.

Τωρα πια αυτο ξεθωριασε. Και ακομα αναζητω την  ανανεωση.
Και ανυπομονω να ρθει.
Αυτη η μερα που θα καταφερω να αποδεσμευτω απο τον εαυτο μου και να μαι ελευθερη να ξανανιωσω.
Θα το καταλαβεις και συ.
Οτι πλεον δε με κρατας αλλα υπαρχεις να μου θυμιζεις τα βραδια και τα λογια που ειχαν νοημα.
Που τωρα τα μοιραζομαι με ποτο και φιλικες ανασες.
Αυτο, τουλαχιστον, ειναι τα παντα μου.