Για σενα, μικρε μου.

Οχι εσενα που με τυρρανας. Οχι. Ειναι για σενα που με ρωτησες αν ειχα γραψει κατι που να σε αφορα. Οριστε λοιπον. Ολοκληρο, αφιερωμενο, μονο σε σενα. Σε σενα που εγω ταλαιπωρω. Με πολυ αγαπη. Δε φανταζεσαι ποση.
Και ξεκινω:

Πφ. Γιατι ρε γαμωτο; Γιατι ενω ξερω τι νιωθει για μενα εγω τον απογοητευω; Γιατι;
Δεν γινεται να τα παρω ολα πισω; Νιωθω απαισια και δεν μπορω αυτη τη κρυαδα.
Μου λειπει. Μου λειπουν τα παντα.
 Και πανω απ'ολα γιατι ηξερα και ξερω ποσα μπορει να κανει για μενα.
Ποσα νιωθει για μενα.
Και γω μπορω. Αλλα, ξερεις,...φοβαμαι. Να παραδοθω. Φοβαμαι.
Δεν θελω να του δειξω τον εαυτο μου.
Δεν θελω να τον εμπιστευτω γιατι φοβαμαι μην τον προδωσω. Μην με προδωσει.
Μηπως ειναι ενας απο τους ψευτικους. Αυτους.
 Αυτους που τριγυρνανε στη ζωη μου εδω και καιρο.
Πωω. Μου λειπεις παρα πολυ.
Θα προσπαθησω να μην σε ενοχλω. Να μην σε απογοητευσω περισσοτερο.
Αλλα δεν ξερω τι να κανω για να κερδισω πισω ολα οσα υπηρχαν.
Σε εχω αναγκη. Μεγαλη. Ειδικα τωρα.
Συγνωμη για ολα. Εχεις δικιο. Ισως, οντως, να ημουν ψευτικη.
Το χειροτερο ειναι πως δεν αξιζω την συγχωρεση σου.
Νιωθω αρρωστη. Καταρρεω. Γεια σου.

Εχω την ταση μου φαινεται ο,τι μαγαπαει να το διωχνω.
Μαλλον πρεπει να σταματησει αυτη η αμυνα και να αρχισει η επιλεκτικοτητα.

Όσο μπορείς.

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Κ. Π. Καβάφης

Pardon me.

 ~Marcio Simnch

I've had enough of this world and its people's mindless games.

So, pardon me.

Σας περιμένουμε, λοιπόν.

Οταν θες κατι, να παλευεις. Να επιμενεις και να διεκδικεις.
Βαρεθηκα τον κοσμο. Βαρεθηκα πια να τα παρατας.
Και αυτα τα ανουσια παιχνιδια; Αχ. Αυτα τα παιχνιδια.

Δεν τα μπορω. Με εξασθενουν. Με καταστρεφουν. Καταρρεω, πως το λενε;
Γι αυτο και γω δεν δινω σημασια. Ουτε σε λογια, ουτε σε προκλητικες συμπεριφορες.
Οτι θες κυριε ειμαι εδω, ελα να με παρεις αν τολμας. Αν.
Κουραστηκα να σε βλεπω να απογοητευεσαι με την πρωτη δυσκολια.
Στο χερι σου ειναι ολα. Εμενα μου εμαθαν οτι οι αντρες κανουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ αν σε θελουν πραγματικα.
Οι πραγματικοι αντρες. Αυτοι που εχουν το θαρρος να σου πουν οτι αισθανονται.

Αυτοι που θα εκαναν τα παντα να σε εχουν γιατι δεν θα αντεχαν να σε αγγιζει κανεις αλλος.

Αυτο το ειδος ας επιστρεψει παρακαλω απο την ναρκη του. Γιατι φαινεται, εξαφανιστηκε.
Ας βγω ψευτρα. 

Η τωρα που το σκεφτομαι, δεν ειναι πραγματικοι αντρες. Ειναι πραγματικοι ερωτες.

Miss you guys.♥

 Αυτοι οι συναισθηματισμοι θα με καταστρεψουν εμενα.

Θα περάσει.

[Θα περασει. Θα μου περασει. Δεν ξερω ακριβως.]

Δεν αντεχω πια.
Το αγχος, τα νευρα, η ζωη μανταρα μου, δεν ξερω. Αλλα αμα συνεχιστει αυτη η κατασταση, θα βαρεσω διαλυση.
Πως στο διαολο αυτο το πραγμα με κανει και φουντωνω; Πως με κανεις ετσι;
Γιατι με τυρρανας; Διαολακι μου; Γιατι; Ασε με να φυγω, να ξεφυγω. Μακρια σου.
Εκει που η θυμηση σου δεν θα υπαρχει και οι επιθυμια μου να σ'εχω θα χει πια ξεθωριασει.
Εκει που κυριαρχουν μαγισσες και γλυκα σου παιρνουν τον πονο.
Αυτον τον ακατανοητο,οδυνηρο πονο της νοσταλγιας σου.
Ασε με, σε παρακαλω.