Απροσδιόριστη μορφή κείτεται.

Και ξαφνικα η καρδια αρχισε να επιταχυνει τους ρυθμους της.
Ενας εντονος πονος διαπερασε τα σωθηκα της.
Και την βλεπεις εκει, κουρνιασμενη στη γωνια της.
Φοβαται.
Ισως μη χασει τον εαυτο της μεσα απο αυτο το παιχνιδι που εχουν στησει για κεινη.
Ειναι μια προκληση, ομολογω.
Ο φογος και η αγωνια ομως ειναι κυριαρχα.
Διαπερνανε το μυαλο μερικες αναμνησεις και θυμαται. Παλι πονος.
Αυτες οι καταρραμενες σκεψεις ειναι που τη μελαγχολουν.
Αυτη δεν μεγαλωσε ετσι. Εξαρτημενη.
Αυτη δεν ηθελε να καταντησει με τη θυμηση του.
Ελευθερο πνευμα. Ανεξαρτητο. Ομως ποτε δεν καταφερε να τον βγαλει απο το μυαλο της. Απο τη καρδια της.
Ετσι, αφεθηκε στον πονο που μονο η αγαπη φερνει στις ψυχες.
Στο πονο που αγνη ψυχη δεν αντεχει και μονο το μυαλο μπορει να καταστρεψει.
Μια αγκαλια. Ενα βλεμμα. Ενα φιλι.
Αναζητα και χανεται. Σε σκεψεις που θα τη βασανιζουν αιωνιως.
Μεχρι αυτο το κορμι να παψει να νιωθει.
Μεχρι αυτη η καρδια να παψει να αισθανεται.
Μεχρι αυτο το μυαλο να διαγραψει τις αναμνησεις της.
Να απαλαχθει απο τον κακοβουλο εαυτο της και να καταφερει να ξαναζησει χωρις αυτον.

Και εδώ είναι που αρχίζει το μπέρδεμα.

Κατι προχειρο για το προχειρο.
Και ομως, αμα παρατηρησεις γινεται σημαντικο.
Και ξαφνικα σε συναρπαζει. Σε μαγευει. Σαγηνευει. Το θες. Το προσμενεις εντονα.
Και βεβαια, φταις εσυ. Στην αρχη δεν το προσεξες.
Δεν εκρινες την αξια του. Δεν καταλαβες ποσα ειχε να σου δωσει.
Ποσα να σου προσφερει. Και το πεταξες. Το κατεστρεψες.
Και τωρα παλευεις με τον εαυτο σου.
Να τον πεισεις οτι εκανες το σωστο. Να τον πεισεις οτι δεν αξιζε.
Η απλα οτι εσυ δεν του αξιζες. Δεν αλλαζει κατι. Το ξερεις.
Δεν μπορεις να καταστρεφεσαι και να ζητας αλλοθι.
Δεν μπορεις να υποκιπτεις σε ενα πειρασμο που ισως μετανοιωσεις.
Δεν μπορεις παρα να ξεκαθαρισεις μεσα σου οτι δεν γινεται πια να πονας εσυ τον ιδιο σου τον εαυτο και σιγα σιγα να αυτοκαταστρεφεσαι.
Οπως παντα, αλλωστε.

Σπάσιμο ΙΙ

Πως ειναι οι ανθρωποι πραγματικα και πως μοιαζουν.
Ποσο διαφερει αυτο που ειμαστε απο αυτο που δειχνουμε ;
Και τελος παντων, πιο συγκεκριμενα, πως μπορουμε να προδιδουμε τον αλλο τοσο απλα ενω νιωθουμε τοσα πολλα γι αυτον ;
Πως γινεται αυτη η απιστευτη κοπελα, η ερωτευμενη και η ευχαριστη, να μετατρεπεται σε μια γυναικα γεματη υποκρισια ;
Να αφηνει ολα τα συναισθηματα της, βρισκοντας αλλου καταφυγιο ;
Δεν μπορω να φανταστω οτι βρηκε αλλον. Ετσι, απλα.
Ξερεις, συνηθως δεν συγχεω τους κοσμους μας γιατι νομιζω ειμαστε απο διαφορετικους.
Αλλα καθε φορα που συμβαινουν παρομοια πραγματα και στους δυο μας, απογοητευομαι απο το ποσο ο τελειος κοσμος σου συμπιπτει στον απαισιο το δικο μου.
Μα πως γινεται να πεσαμε τοσο εξω ;
Πως γινεται ενας ανθρωπος να νιωθει τοσα συναισθηματα και μετα απλα να τα ξεχνα ;
Οι ανθρωποι πληγωνουν λενε.
Αλλα οπως και να χει, οταν κατι ειναι να χαλασει, θα χαλασει ετσι κι αλλιως.

Τωρα ξανα απο την αρχη.
Και σε παρακαλω, αυτη τη φορα τουλαχιστον, μην ταυτιστουν οι κοσμοι μας.
Για το δικο σου καλο !
Και επειδη σε νοιαζομαι.

Γουστάρεις λέει μπερδέματα ή μου είπανε ψέματα ;

Καπως ετσι κι εγω. Μεσα στη γκρινια, ψαχνω να βρω λιγο ενδιαφερον.
Οχι να ταλαιπωρησω κανεναν, απλα να, να με κανει να νιωσω λιγο καλυτερα.
Kαι ξερεις κατι ; Ερωτας η τιποτα φιλε μου.
Γιατι αμα δεν ειναι ερωτας, τι να το κανεις ;
Αμα δεν τρελαθεις με τον αλλο απο τη πρωτη στιγμη γιατι να συμβιβαστεις σε συναισθηματα που αποκτουνται με τον καιρο ;
Αν πραγματικα νιωσεις τον ερωτα να σε πλημμυριζει απο την πρωτη στιγμη που του μιλησεις.
Απο το πρωτο λεπτο που θα τον δεις και θα σου μεταφερει ενα τοσο θερμο συναισθημα.
Αυτο που λες "Ιδεα μου η οντως αυτος ο τυπος κατι μου προκαλει; "
Και νομιζεις οτι ειναι ιδεα σου τελικα.
Και το αφηνεις ετσι. Να περιφερεται στον αερα. Μεχρι να το ξανανιωσεις.
Αυτο ειναι μεγαλειωδες απο μονο του. Ποσο μαλλον να ειναι και αμοιβαιο.

Καπου διαβασα οτι οταν εισαι ετοιμος, ο ερωτας θα ερθει απο μονος του απο κει που δεν το περιμενεις.
Απλα μην το επιδιωκεις, μην το σκεφτεσαι και απολαυσε τις στιγμες της ζωης σου.
Τοτε, υπαρχει η περιπτωση να εμφανιστει.
Και αν οντως εμφανιστει να ξερεις, θα ειναι πραγματικα απιστευτο.