Αυτός ο άπειρος ελεύθερος χρόνος με βασανίζει .

Αυτός ο άπειρος ελεύθερος χρόνος με κάνει να επικεντρώνομαι στα προβλήματα.
Κι αυτό, πραγματικά, δεν είναι καθόλου καλό.
Προκαλώ στον εαυτό μου πολλά αρνητικά συναισθήματα και κατακλύζομαι από αρνητισμό.
Κι όμως, όταν με πιάνει , νιώθω πως η καταστροφή είναι η μόνη λύση. Ότι ένας χωρισμός είναι σωτήριος. Ότι μια πρώην επιλογή ήταν λάθος. Και μένω πίσω. Πίσω σε όλα.
Γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να ξανασκεφτώ τις αποφάσεις μου και να τυρρανιέμαι σε μια ατέρμονη σειρά διαδοχικών σκέψεων .
Θέλω πολύ η ζωή μου να ήταν αλλιώς. Όμως κι έτσι είναι πολύ ωραία.
Αυτό γιατί δεν εκτιμάται ; Γιατί δεν αφήνω την ψυχή μου να αναπνεύσει ;
Γιατί δυσχεραίνω τις στιγμές ; Γιατί πρέπει πάντα να ικανοποιώ όλες μου τις προσδοκίες ;

Τυρρανιέμαι και ξαναζώ. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον διχασμό. Πόσο μάλλον αν προέρχεται από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ερωτεύτηκες ( ; )

Mα να θυμάσαι αυτός ο κόσμος που με έφερες δεν μου ταιριάζει.
Καμιά ανέλπιστη χαρά κανένα δέος δεν θα με αποτρέψει από το να δραπετεύσω, να φύγω μακριά.
Κι αυτό να ξέρεις, αγάπη μου, δεν σημαίνει πως δεν σε θέλω, δεν σημαίνει πως δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Σημαίνει ότι η υπομονή χάθηκε.
Ο φόβος κυριάρχησε και συ κάπου χάθηκες.Χάθηκες και σ' έχασα. Έτσι απλά.
Φόβος ότι δεν θα πάψει ποτέ όλο αυτό να είναι κάτι μακρινό.
Φόβος ότι δεν θα πάψει ποτέ αυτό να με τυρρανά με τον ίδιο ρυθμό και τόνο και πολύ περισσότερο. Φόβος μήπως σε χάσω βίαια και δεν θα τ'αντέξω.
Νιώθω περίεργα τον καιρό που μοιραζόμαστε τα πάντα.
Γιατί ; Γιατί ανοίγομαι. Ανοίγεσαι. Και νομίζω πως δεν είναι αρκετό.
Δεν είναι αρκετό για να μας ενώσει αλλά αρκετό για να μας χωρίσει.
Να μας καταστρέψει και να βυθιστώ στην απελπισία.
Να ξαναγυρίσω στην αρχή. Και δεν το θέλω.
Δεν θέλω να είναι φαύλος κύκλος η ζωή μου.
Δεν θέλω η ιστορία να επαναλαμβάνεται.
Γιατί πονάει το ίδιο και πιο έντονα.
Πιο δυνατά από ποτέ. Σαν να μην έμαθες ποτέ το μάθημά σου.
Σα να μην πρόσεξες ποτέ την αφέλεια που σε διακατέχει μέχρι και τώρα.


Σε θέλω δίπλα μου. Όχι μακριά μου. Σε θέλω εδώ.
Και ένα τηλεφωνικό "Σε λατρεύω" δεν μου αρκεί. Θέλω πολλά παραπάνω.
Και συ μου 'χεις δώσει υπέρπολλα ώστε να μην έχω τη δύναμη να σ' αφήσω.
Να μην μπορώ να γλυτώσω από το γλυκό μαρτύριο.
Που τόσο σε λατρεύω και αδυνατώ να σ'αρνηθώ.

Μοιάζουν όλα ασήμαντα .

Θελω τοσα να σου πω και τιποτα δε θες να ακουσεις.

Η εστω ετσι μου φαινεται. 

Μου φαινεται ετσι γιατι δε μπορω να μοιραστω την καθημερινοτητα μου μαζι σου.

Δεν μπορω να αρχισω να σου λεω οσα με απασχολουν. 

Εσυ το εκοψες, δηλωνοντας "χαρουμενος".

Ξερεις, εγω δε μπορω. Δεν νομιζω να μπορεσω. 

Θα καταληξεις και συ αδοξα, συνηθισμενο φαινομενο.

Απλα ισως επειδη αξιζεις πολλα, να πρεπει να τελειωσει πιο γρηγορα.

Εχω πολλες ανασφαλειες και δεν καλυπτονται ετσι απλα. 

Εχω αναγκη να ξερω την καθημερινοτητα σου.

Διαφορετικα, η αποσταση μεγαλωνει και χανω καθε στιγμη χαρας που καποτε μου προσφερες.

Ζητω πολλα, μα η ελλειψη τους μοιαζει τρομακτικη.

Τα βλεπω ολα ανωφελα και φλεγομαι.

Καλο βραδυ μικρε.

Ενηλικίωση.

Το περιμενα 18 χρονια αυτο. 18 γαμημενα χρονια.
Που μισησα τους γυρω, την οικογενεια μου.
Πλεον θα ζω λιγο καλυτερα. Βεβαιο.

Ξερω θα ρθουν στιγμες που θα ευχομαι να ημουν 10 χρονων, να μη με νοιαζει τιποτα.
Αλλα θυμαμαι ποσο το μισουσα αυτο. Και καποια στιγμη επρεπε και γω να μεγαλωσω.
Γεματη ανασφαλεια για το αν θα τα καταφερω· ξεκινω.

Κρασί και Έρως.

18 χρονών.

Συνειρμικά γενέθλια ενηλικίωσης.

Μ'αρεσουν οι συνειρμοι.
Αυτες οι σκεψεις που ακολουθουν αλλες σκεψεις και αυτες με τη σειρα τους αλλες και αλλες και αλλες.
Μ'αρεσουν γιατι ειναι καπως αυθεντικες. Δειχνουν περισσοτερα για τον εαυτο σου.
Δημιουργουν περιεργα συναισθηματα. Ισως αναγκες για εξομολογηση.
Μ'αρεσει αυτο. Γιατι μαρεσει να μαθαινω τους ανθρωπους.
Μ'αρεσει να ακουω. Να παρατηρω.
Αμα τους προσεξεις, ο καθενας εχει κατι διαφορετικο να πει.
Σκεφτεται διαφορετικα, συμπεριφερεται διαφορετικα.
Κι αυτο ειναι που προσδιδει το ομορφο και το μοναδικο. Να εισαι αληθινος.
Ετσι θα αισθανεσαι λιγο καλυτερα σε αυτον τον κοσμο υποκρισιας και απατης.
Ξερεις, κλεινομαι. Γιατι δεν ξερω πως να χειριστω καταστασεις.
Δεν μου μαθε και κανεις αλλωστε. Τους κατηγορω γι αυτο. Τους κατηγορω.
Επρεπε να μου μαθουν. Να μου μαθουν το σωστο.
Και οι γυρω μου να το ξερουν το σωστο.
Ολοι μας να ειμαστε σωστοι. Ετσι δεν θα ειχαμε κανενα προβλημα. Κανενα.
Θα ημασταν σωστοι. Βαρετοι. Απαισιοι.
Χωρις ουσια θα περιφερομασταν γεματοι απο προτερηματα.
Καλες σχεσεις με ολους. Ε και τι να το κανεις ; Τι το χρειαζεσαι ;
Να μας αφησει ησυχους καθε τι σωστο, πρεπον και ευγενες. Δεν θα ειμαστε σωστοι.
 Γιατι ετσι η ζωη μας δεν θα ειχε ενδιαφερον. Δεν θα ειχε νοημα. Δεν θα υπηρχε ΖΩΗ.

Χρονια πολλα Ζωουλα. Να εισαι ευτυχισμενη γιατι σου αξιζει.
Σπανια κοπελα, σπανιο μυαλο, μοναδικος ανθρωπος. Αυτη ειναι η Ζωη.
Και να προσεχεις το αυτοφορο. Κινδυνευεις πια !

Ζητώ απεγνωσμένα διαφυγή.

Γιατί δεν ξέρω πια τι να πιστέψω.