Απροσδιόριστη μορφή κείτεται.

Και ξαφνικα η καρδια αρχισε να επιταχυνει τους ρυθμους της.
Ενας εντονος πονος διαπερασε τα σωθηκα της.
Και την βλεπεις εκει, κουρνιασμενη στη γωνια της.
Φοβαται.
Ισως μη χασει τον εαυτο της μεσα απο αυτο το παιχνιδι που εχουν στησει για κεινη.
Ειναι μια προκληση, ομολογω.
Ο φογος και η αγωνια ομως ειναι κυριαρχα.
Διαπερνανε το μυαλο μερικες αναμνησεις και θυμαται. Παλι πονος.
Αυτες οι καταρραμενες σκεψεις ειναι που τη μελαγχολουν.
Αυτη δεν μεγαλωσε ετσι. Εξαρτημενη.
Αυτη δεν ηθελε να καταντησει με τη θυμηση του.
Ελευθερο πνευμα. Ανεξαρτητο. Ομως ποτε δεν καταφερε να τον βγαλει απο το μυαλο της. Απο τη καρδια της.
Ετσι, αφεθηκε στον πονο που μονο η αγαπη φερνει στις ψυχες.
Στο πονο που αγνη ψυχη δεν αντεχει και μονο το μυαλο μπορει να καταστρεψει.
Μια αγκαλια. Ενα βλεμμα. Ενα φιλι.
Αναζητα και χανεται. Σε σκεψεις που θα τη βασανιζουν αιωνιως.
Μεχρι αυτο το κορμι να παψει να νιωθει.
Μεχρι αυτη η καρδια να παψει να αισθανεται.
Μεχρι αυτο το μυαλο να διαγραψει τις αναμνησεις της.
Να απαλαχθει απο τον κακοβουλο εαυτο της και να καταφερει να ξαναζησει χωρις αυτον.

Και εδώ είναι που αρχίζει το μπέρδεμα.

Κατι προχειρο για το προχειρο.
Και ομως, αμα παρατηρησεις γινεται σημαντικο.
Και ξαφνικα σε συναρπαζει. Σε μαγευει. Σαγηνευει. Το θες. Το προσμενεις εντονα.
Και βεβαια, φταις εσυ. Στην αρχη δεν το προσεξες.
Δεν εκρινες την αξια του. Δεν καταλαβες ποσα ειχε να σου δωσει.
Ποσα να σου προσφερει. Και το πεταξες. Το κατεστρεψες.
Και τωρα παλευεις με τον εαυτο σου.
Να τον πεισεις οτι εκανες το σωστο. Να τον πεισεις οτι δεν αξιζε.
Η απλα οτι εσυ δεν του αξιζες. Δεν αλλαζει κατι. Το ξερεις.
Δεν μπορεις να καταστρεφεσαι και να ζητας αλλοθι.
Δεν μπορεις να υποκιπτεις σε ενα πειρασμο που ισως μετανοιωσεις.
Δεν μπορεις παρα να ξεκαθαρισεις μεσα σου οτι δεν γινεται πια να πονας εσυ τον ιδιο σου τον εαυτο και σιγα σιγα να αυτοκαταστρεφεσαι.
Οπως παντα, αλλωστε.

Σπάσιμο ΙΙ

Πως ειναι οι ανθρωποι πραγματικα και πως μοιαζουν.
Ποσο διαφερει αυτο που ειμαστε απο αυτο που δειχνουμε ;
Και τελος παντων, πιο συγκεκριμενα, πως μπορουμε να προδιδουμε τον αλλο τοσο απλα ενω νιωθουμε τοσα πολλα γι αυτον ;
Πως γινεται αυτη η απιστευτη κοπελα, η ερωτευμενη και η ευχαριστη, να μετατρεπεται σε μια γυναικα γεματη υποκρισια ;
Να αφηνει ολα τα συναισθηματα της, βρισκοντας αλλου καταφυγιο ;
Δεν μπορω να φανταστω οτι βρηκε αλλον. Ετσι, απλα.
Ξερεις, συνηθως δεν συγχεω τους κοσμους μας γιατι νομιζω ειμαστε απο διαφορετικους.
Αλλα καθε φορα που συμβαινουν παρομοια πραγματα και στους δυο μας, απογοητευομαι απο το ποσο ο τελειος κοσμος σου συμπιπτει στον απαισιο το δικο μου.
Μα πως γινεται να πεσαμε τοσο εξω ;
Πως γινεται ενας ανθρωπος να νιωθει τοσα συναισθηματα και μετα απλα να τα ξεχνα ;
Οι ανθρωποι πληγωνουν λενε.
Αλλα οπως και να χει, οταν κατι ειναι να χαλασει, θα χαλασει ετσι κι αλλιως.

Τωρα ξανα απο την αρχη.
Και σε παρακαλω, αυτη τη φορα τουλαχιστον, μην ταυτιστουν οι κοσμοι μας.
Για το δικο σου καλο !
Και επειδη σε νοιαζομαι.

Γουστάρεις λέει μπερδέματα ή μου είπανε ψέματα ;

Καπως ετσι κι εγω. Μεσα στη γκρινια, ψαχνω να βρω λιγο ενδιαφερον.
Οχι να ταλαιπωρησω κανεναν, απλα να, να με κανει να νιωσω λιγο καλυτερα.
Kαι ξερεις κατι ; Ερωτας η τιποτα φιλε μου.
Γιατι αμα δεν ειναι ερωτας, τι να το κανεις ;
Αμα δεν τρελαθεις με τον αλλο απο τη πρωτη στιγμη γιατι να συμβιβαστεις σε συναισθηματα που αποκτουνται με τον καιρο ;
Αν πραγματικα νιωσεις τον ερωτα να σε πλημμυριζει απο την πρωτη στιγμη που του μιλησεις.
Απο το πρωτο λεπτο που θα τον δεις και θα σου μεταφερει ενα τοσο θερμο συναισθημα.
Αυτο που λες "Ιδεα μου η οντως αυτος ο τυπος κατι μου προκαλει; "
Και νομιζεις οτι ειναι ιδεα σου τελικα.
Και το αφηνεις ετσι. Να περιφερεται στον αερα. Μεχρι να το ξανανιωσεις.
Αυτο ειναι μεγαλειωδες απο μονο του. Ποσο μαλλον να ειναι και αμοιβαιο.

Καπου διαβασα οτι οταν εισαι ετοιμος, ο ερωτας θα ερθει απο μονος του απο κει που δεν το περιμενεις.
Απλα μην το επιδιωκεις, μην το σκεφτεσαι και απολαυσε τις στιγμες της ζωης σου.
Τοτε, υπαρχει η περιπτωση να εμφανιστει.
Και αν οντως εμφανιστει να ξερεις, θα ειναι πραγματικα απιστευτο.

Περιμένοντας το βράδυ.

και η εξήγηση θα 'ρθει κάποτε
όταν δεν θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση

-Τάσος Λειβαδίτης


Και εκει που ολα πια θα χουν τελειωσει. Κι οχι μονο.
Θα χουν μαραζωσει ολα. Εκει θα φανερωθουν τα παντα, χωρις να χει πολυ νοημα.
Δεν θα προσφερει τιποτα τοτε. Γιατι ο εγωισμος των ανθρωπων τους κανει να δειλιαζουν.
Δεν βρισκουν το θαρρος. Οι καταστασεις αποφευγονται και λεξεις που δεν ειπωθηκαν ποτε.
Λεξεις που θα ταιριαζαν απολυτα για μια καινουργια αρχη, που κανενας δεν εκανε.
Κανενας δεν τολμησε.
Και τωρα που η αληθεια ξεμπροστιαστηκε, δεν εχει τη δυναμη να ενωσει πια κανενα σωμα. Καμια ψυχη.

xx

Μας τελειωσαν.

Σκεψεις. Μισοτελειωμενα λογια.

Μακαρι να ξερες και μακαρι να σου λεγα, που λενε.

Ένα σπάσιμο.

Α. ξερεις που ειναι η τσαντα με το δωρο ;
Ναι ναι μισο λεπτο !
....
Ντουπ. (πορτα)
Καλη τυχη αγορι μου. Να σου πανε ολα καλα.

Δεν το ακουσε ποτε. Κι ουτε προκειται.

Αλλα εγω ειμαι εδω, για εκεινον.

Ειμαι εδω και τον στηριζω, οσο μπορω.

Μου φαινεται αδιανοητο ενας τετοιος ερωτας να τελειωνει ετσι.

Ηταν μια σχεση αγαπης βασικα. Πως οι ανθρωποι λυγιζουν ετσι στις δυσκολιες.

Ποσο απολυτοι ειμαστε και εμεις που τους λεμε να μην ξαναπροσπαθησουν να ενωσουν οτι χαλασε !
Μα ειναι δυνατον ;

Ενταξει, μπορω να δεχθω οτι αν ακραιοι λογοι σε οδηγησαν σε αυτη την αποφαση, το πραγμα δε φτιαχνει.

Γινεται ομως να χασεις τον ανθρωπο της ζωης σου, ετσι απλα ;

Εσυ εκανες λαθη, αυτος εκανε λαθη. Ομως μεσα απο αυτο ο ενας ανυψωνε τον αλλο, τον εκανε καλυτερο ανθρωπο. Προσπαθουσαν να συνυπαρξουν στις δυσκολιες των χαρακτηρων τους.
Πω. Δεν ξερω αν το λεω επειδη εκεινη ειναι τοσο ομορφη, εχει απιστευτο χαρακτηρα και την ερωτευτηκα η αν θελω πραγματικα το καλο του.

Σημασια εχει παντως αν αυτο θα κρατησει στο χρονο. Αν ολη αυτη η αγαπη καταφερει να καταστρεψει καθε εμποδιο.

Πω πω και ειναι τοσο εγωιστες !
Ελπιζω κι αυτο να το ξεπερασουν. Το αξιζουν. Ειναι καλα παιδια και τα αγαπω και τα δυο.

Περισσοτερο εκεινον βεβαια κι ας θελει να ειναι ο κυριαρχος.

Να εισαι ευτυχισμενος ρε μαντραχαλε.

Και αν αυτη θες, στο χερι σου ειναι !

Ολα πρεπει να τα περιμενουμε. Μια ζωη μπορει να καταστραφει μεσα σε λιγα λεπτα.

Ετσι. Απλα.

Ποια είσαι, πια ;

Kαι τωρα εσυ νομιζεις οτι εχεις τη δυναμη να τα καταφερεις ολα ;
Μα εισαι με τα καλα σου ;
Δεν βλεπεις τον κοσμο γυρω σου να καταστρεφεται και να τον καταστρεφεις ;
Θα πρεπε να ησουν προσεκτικη. Αλλα ελα που δεν θες.
Και μετα ολα τα μπερδευεις.
Με κουρασες πια.
Υποκρισια. Πως αντεχεις ;

Αυτο που φοβαμαι.
Και κρυβομαι μεσα σε ανοητες εκφρασεις που δεν θα αντεξω να παλεψω.

Αποχαύνωση.

Οχι αλλη αναθεματισμενη πιεση ανθρωπων, καταστασεων, εξελιξεων.
Δεν με σκοτωνει απλα. Με εξουθενωνει. Και πιο πολυ μου λειπει η ψυχικη ελευθερια μου.
Γιατι ολο κατι δεσμευεται και ολο καποιος επεμβαινει.
Ποσο πιο ομορφο;
Κι ας κουραζει που και που. Εμενα με γεμιζει.
Ειμαι λιγο γκρινιαρα. Ποιος δεν ειναι αλλωστε;
Σε ολους μας αρεσουν τα προβληματα μας και ας μην τα παραδεχομαστε.
Αυτα μας κανουν τη ζωη απροβλεπτη και ενδιαφερουσα.
Αγαπω τον κινδυνο.
Fact.

There, there.

There, there.

It's only me and you.

There, there.

It's only you.

Your big eyes.

This careless life.

Conversation, we gave it a try.

It's all the same.

Now pull real close.

Feel the beat, of our pulse.

...

No one else knows what we go through.

Μια ανάσα.

Νιωθω ενα πηξιμο και απλα προσπαθω να μην το μεταφερω στους αλλους.
Ολα με πνιγουν και τιποτα δεν μου αρκει.
Δεν μπορω να συγκεντρωθω.
Εχω χασει λιγο προσανατολισμο.
Θελω να γυρισω καποια πραγματα πισω, αλλα προφανως δεν ειναι εφικτο.
Τα θελω μου με σκοτωνουν και εκει αρχιζει η αντιστροφη μετρηση.
Πρεπει απλα να παρω καποιες αποφασεις.
Και γρηγορα μαλιστα.

Αδυνατώ.

Ανατριχιαζω στην ιδεα του τι με περιμενει.
Νομιζω πρεπει να τα παρατησω ολα και να αφοσιωθω.
Ειναι ομως αυτο που θα με βοηθησει;
Γιατι σε καμια περιπτωση δεν νιωθω ανετα να αφησω καποιους, κατι πισω μου.
Ενας καταστρεπτικος πολεμος με τον εαυτο μου ξεκιναει.

Καλο ξεμπερδεμα.

Για αντίο.

Και το ψευτικο απο κει που δεν το περιμενεις, ερχεται.
Καταστρεφει καθε απατη που θεωρουσες εσυ αληθινη.
Σε ριχνει χαμηλα και οι αντιδρασεις ειτε ειναι περιορισμενες ειτε αρκετα εντονες.
Και συ τι κανεις εκει; Πως το λυνεις; Πως αντιμετωπιζεις ενα βελος που σε τρυπαει και σε σκοτωνει;
Εισαι σαν φυλακισμενος. Σαν ανθρωπος χωρις ελευθερια. Αβουλο ον. Υπαρχω και δε ζω.
Και αυτο ποναει περισσοτερο.
Να ξερεις τις σκεψεις και τα αισθηματα σου και να μην αντιδρας.
Εκει, εχεις ηδη πεθανει.

Au revoir.

Une promenade à l'étranger.

Να την κάνω η όχι;

Αδυνατώ να καταλάβω τις επιθυμίες μου.

Όπως και 'χει, κάθομαι και σκέφτομαι, θα είμαι χαρούμενη έτσι;

Απλά τώρα πρέπει να 'ρθει και η απόφαση μου.

Bonne chance.

Σκονισμένο μυαλό.

Και ειπα, θα τα αφησω ολα και θα πιασω τα βιβλια.
Ελα, ομως, που αυτη η αισθηση του ερωτα χωνεται παντου.

Αναστατωση, μα εγω θα βρω τροπο.

Για σενα, μικρε μου.

Οχι εσενα που με τυρρανας. Οχι. Ειναι για σενα που με ρωτησες αν ειχα γραψει κατι που να σε αφορα. Οριστε λοιπον. Ολοκληρο, αφιερωμενο, μονο σε σενα. Σε σενα που εγω ταλαιπωρω. Με πολυ αγαπη. Δε φανταζεσαι ποση.
Και ξεκινω:

Πφ. Γιατι ρε γαμωτο; Γιατι ενω ξερω τι νιωθει για μενα εγω τον απογοητευω; Γιατι;
Δεν γινεται να τα παρω ολα πισω; Νιωθω απαισια και δεν μπορω αυτη τη κρυαδα.
Μου λειπει. Μου λειπουν τα παντα.
 Και πανω απ'ολα γιατι ηξερα και ξερω ποσα μπορει να κανει για μενα.
Ποσα νιωθει για μενα.
Και γω μπορω. Αλλα, ξερεις,...φοβαμαι. Να παραδοθω. Φοβαμαι.
Δεν θελω να του δειξω τον εαυτο μου.
Δεν θελω να τον εμπιστευτω γιατι φοβαμαι μην τον προδωσω. Μην με προδωσει.
Μηπως ειναι ενας απο τους ψευτικους. Αυτους.
 Αυτους που τριγυρνανε στη ζωη μου εδω και καιρο.
Πωω. Μου λειπεις παρα πολυ.
Θα προσπαθησω να μην σε ενοχλω. Να μην σε απογοητευσω περισσοτερο.
Αλλα δεν ξερω τι να κανω για να κερδισω πισω ολα οσα υπηρχαν.
Σε εχω αναγκη. Μεγαλη. Ειδικα τωρα.
Συγνωμη για ολα. Εχεις δικιο. Ισως, οντως, να ημουν ψευτικη.
Το χειροτερο ειναι πως δεν αξιζω την συγχωρεση σου.
Νιωθω αρρωστη. Καταρρεω. Γεια σου.

Εχω την ταση μου φαινεται ο,τι μαγαπαει να το διωχνω.
Μαλλον πρεπει να σταματησει αυτη η αμυνα και να αρχισει η επιλεκτικοτητα.

Όσο μπορείς.

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Κ. Π. Καβάφης

Pardon me.

 ~Marcio Simnch

I've had enough of this world and its people's mindless games.

So, pardon me.

Σας περιμένουμε, λοιπόν.

Οταν θες κατι, να παλευεις. Να επιμενεις και να διεκδικεις.
Βαρεθηκα τον κοσμο. Βαρεθηκα πια να τα παρατας.
Και αυτα τα ανουσια παιχνιδια; Αχ. Αυτα τα παιχνιδια.

Δεν τα μπορω. Με εξασθενουν. Με καταστρεφουν. Καταρρεω, πως το λενε;
Γι αυτο και γω δεν δινω σημασια. Ουτε σε λογια, ουτε σε προκλητικες συμπεριφορες.
Οτι θες κυριε ειμαι εδω, ελα να με παρεις αν τολμας. Αν.
Κουραστηκα να σε βλεπω να απογοητευεσαι με την πρωτη δυσκολια.
Στο χερι σου ειναι ολα. Εμενα μου εμαθαν οτι οι αντρες κανουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ αν σε θελουν πραγματικα.
Οι πραγματικοι αντρες. Αυτοι που εχουν το θαρρος να σου πουν οτι αισθανονται.

Αυτοι που θα εκαναν τα παντα να σε εχουν γιατι δεν θα αντεχαν να σε αγγιζει κανεις αλλος.

Αυτο το ειδος ας επιστρεψει παρακαλω απο την ναρκη του. Γιατι φαινεται, εξαφανιστηκε.
Ας βγω ψευτρα. 

Η τωρα που το σκεφτομαι, δεν ειναι πραγματικοι αντρες. Ειναι πραγματικοι ερωτες.

Miss you guys.♥

 Αυτοι οι συναισθηματισμοι θα με καταστρεψουν εμενα.

Θα περάσει.

[Θα περασει. Θα μου περασει. Δεν ξερω ακριβως.]

Δεν αντεχω πια.
Το αγχος, τα νευρα, η ζωη μανταρα μου, δεν ξερω. Αλλα αμα συνεχιστει αυτη η κατασταση, θα βαρεσω διαλυση.
Πως στο διαολο αυτο το πραγμα με κανει και φουντωνω; Πως με κανεις ετσι;
Γιατι με τυρρανας; Διαολακι μου; Γιατι; Ασε με να φυγω, να ξεφυγω. Μακρια σου.
Εκει που η θυμηση σου δεν θα υπαρχει και οι επιθυμια μου να σ'εχω θα χει πια ξεθωριασει.
Εκει που κυριαρχουν μαγισσες και γλυκα σου παιρνουν τον πονο.
Αυτον τον ακατανοητο,οδυνηρο πονο της νοσταλγιας σου.
Ασε με, σε παρακαλω.

Like crazy.

 

Πληγωνεις ανθρωπους. Πληγωνεσαι. Προσπαθεις. Βρισκεις εμποδια. Xανεις. Θυμασαι. Aναζητας. Bρισκεις. Ξαναχανεις. Ομως, οσο και αν χωριστουν δυο καρδιες που ηταν γραφτο να ειναι μαζι, οι ψυχες τους θα τυρρανιουνται μεχρι να συναντηθουν και να απαλυνουν τον πονο της αποστασης.

Γιατι ποτε δεν μιλανε γι αυτα που τους απασχολουν; Γιατι φοβουνται; Γιατι δεν λενε ακριβως οσα αισθανονται;
Αυτο φταιει. Γι αυτο σπανε. Γι αυτο χωριζονται και καταληγουν δυστηχισμενοι. Γιατι δεν ειχαν το θαρρος να ακουσουν και να ακουστουν.

Αναμνησεις.Περνανε απο μπροστα μας αστραπιαια και δεν υπολογιζουν τιποτα. Ουτε ποση ωρα θελουμε να τριγυρνανε στο μυαλο μας. Ουτε ποσο σημαντικο κομματι αποτελεσαν για τη ζωη μας. Ενα βασανιστικο, σκοτεινο, κρυφο μυστηριο που μας ανυψωνει σε εναν κοσμο που υπαρχει μονο χαρα. Οποτε οχι αναμνησεις, λαθος. Ευτυχισμενες και απολυτα σημαντικες στιγμες.

Παγιδευμένη.

Ξορκιζω τα μαγεια που μου εκανες μπας και καταφερω να σε βγαλω απ'το μυαλο μου, Ερωτα.
Σε ποιο κοσμο γυρνας, μικρε μου διαολε;

Mελαγχολω.

Ασυνάρτητος Κόσμος

Μα οσο πλησιαζεις, τοσο εγω απομακρυνομαι.
Και ειναι λογικο. Θυμαμαι. Θυμαμαι και δεν θελω να ξεχαστει.
Θελω να μιλησουμε, να το καταλαβεις, να σου εντυπωθει βαθια μεσα σου και να σου κανει πληγη. Οπως εγινε με μενα. Πληγωθηκα, μπορει οχι τοσο πολυ οσο αλλες φορες.
Kι αυτο γιατι καταλαβα οτι δεν αξιζε.Ομως.
Νιωθω πως οσο αγαπω τους αντρες, αλλο τοσο τους μισω.
Με μπερδευουν, με γοητευουν, με συναρπαζουν, κανουν αυτο  το κατι τοσο ομορφο που παντα στο τελος καταληγει να με απογοητευει. Και δεν φταινε αυτοι. Εννοειται.
Δεν προσεχα. Δεν προσεχα ποτε. Ηθελα να τολμησω, να δω τι θα γινει.
 Ειμαι περιεργη. Μαρεσει αυτο, κι ας με πληγωνει. Κι ας το ξερω απο την αρχη.
Μαρεσει.Το απολαμβανω. Γεμιζω την ψυχη μου πληγες. Kι ας ποναει. Δεν με πειραζει.
 Ισως να ειναι η ηλικια που λενε.Σε εξιταρει το αγνωστο. Dunno.
 Δεν ηξερα. Δεν το εψαξα ποτε. Δεν με ενδιεφερε ποτε.
 Απο τη μια μου φαινεται πως απλα μαρεσει να δινω ευκαιριες στους ανθρωπους.
Ισως ομως να μην εφτασα στα δικα μου θελω και να τα ξεπερναγα.
Δεν ξερεις κανενα και δεν ξερεις τι επιλογες θα τολμησει.

Νομιζω πρεπει να αρχισω να αγαπω τις συμπεριφορες γυρω μου.

Fire and Ice.

Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I've tasted of desire
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,
I think I know enough of hate
To say that for destruction ice
Is also great
And would suffice.


Λένε κάποιοι το τέλος του κόσμου
απ’ τη φωτιά θα ‘ρθει.
Κάποιοι άλλοι απ’ τον πάγο.
Απ’ όσο γεύτηκα τον πόθο
είμαι μ’ αυτούς που την φωτιά προκρίνουν.
Αλλά αν έπρεπε δεύτερη φορά ν’ αφανιστώ,
αρκετή γνώση έχω νομίζω κι απ’ το μίσος
για να πω πως για τον όλεθρο
τρανός κι ο πάγος είναι.
κι αρκεί.


-Robert Frost

Για αρχή.

H δική μου αρχή.