Κι αυτό, πραγματικά, δεν είναι καθόλου καλό.
Προκαλώ στον εαυτό μου πολλά αρνητικά συναισθήματα και κατακλύζομαι από αρνητισμό.
Κι όμως, όταν με πιάνει , νιώθω πως η καταστροφή είναι η μόνη λύση. Ότι ένας χωρισμός είναι σωτήριος. Ότι μια πρώην επιλογή ήταν λάθος. Και μένω πίσω. Πίσω σε όλα.
Γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να ξανασκεφτώ τις αποφάσεις μου και να τυρρανιέμαι σε μια ατέρμονη σειρά διαδοχικών σκέψεων .
Θέλω πολύ η ζωή μου να ήταν αλλιώς. Όμως κι έτσι είναι πολύ ωραία.
Αυτό γιατί δεν εκτιμάται ; Γιατί δεν αφήνω την ψυχή μου να αναπνεύσει ;
Γιατί δυσχεραίνω τις στιγμές ; Γιατί πρέπει πάντα να ικανοποιώ όλες μου τις προσδοκίες ;
Τυρρανιέμαι και ξαναζώ. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον διχασμό. Πόσο μάλλον αν προέρχεται από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου