Ημικαταστασεις με αποκορυφωματα .

Παγιδευμενη σε μια αωνιοτητα απο τον ιδιο μου τον εαυτο.
Γυρναω εκει που ξεκινησα. Σαν να μην αλλαξε τιποτα.
 Μερικα χαλασμενα βραδια και μερικες θολες ανασες.
Και το κουδουνι στο μυαλο μου δε σταματα να χτυπα.
Να μου υπενθυμιζει οτι περναω ανουσια τις μερες με χλωμα κορμια και ξεθωριασμενες υποσχεσεις.
 Που εχω φτασει στο τελος.
Στη περιοδο που καθε φιλη που αγαπω προσπαθει να με σωσει και γω ξεφευγω.
Το προβλημα ειμαι εγω. Δεν εχω ουτε τη διαθεση να ασχοληθω.
 Ολοι ειναι ψευτικοι. Καλπικοι.
Τρομερα ψευτες και υποστηρικτες μιας αληθειας που δεσποζει στη δικη τους - και μονο - πραγματικοτητα.
Δε μου λειπεις, μα σε συμπαθω.
 Και ελπιζω να χεις ξεμπερδεμενο μυαλο και ζωντανη ψυχη.
Οπως ειχες τοτε. Οπως μου εδειξες να χω και γω λιγη.

Τωρα πια αυτο ξεθωριασε. Και ακομα αναζητω την  ανανεωση.
Και ανυπομονω να ρθει.
Αυτη η μερα που θα καταφερω να αποδεσμευτω απο τον εαυτο μου και να μαι ελευθερη να ξανανιωσω.
Θα το καταλαβεις και συ.
Οτι πλεον δε με κρατας αλλα υπαρχεις να μου θυμιζεις τα βραδια και τα λογια που ειχαν νοημα.
Που τωρα τα μοιραζομαι με ποτο και φιλικες ανασες.
Αυτο, τουλαχιστον, ειναι τα παντα μου.