Για σενα, μικρε μου.

Οχι εσενα που με τυρρανας. Οχι. Ειναι για σενα που με ρωτησες αν ειχα γραψει κατι που να σε αφορα. Οριστε λοιπον. Ολοκληρο, αφιερωμενο, μονο σε σενα. Σε σενα που εγω ταλαιπωρω. Με πολυ αγαπη. Δε φανταζεσαι ποση.
Και ξεκινω:

Πφ. Γιατι ρε γαμωτο; Γιατι ενω ξερω τι νιωθει για μενα εγω τον απογοητευω; Γιατι;
Δεν γινεται να τα παρω ολα πισω; Νιωθω απαισια και δεν μπορω αυτη τη κρυαδα.
Μου λειπει. Μου λειπουν τα παντα.
 Και πανω απ'ολα γιατι ηξερα και ξερω ποσα μπορει να κανει για μενα.
Ποσα νιωθει για μενα.
Και γω μπορω. Αλλα, ξερεις,...φοβαμαι. Να παραδοθω. Φοβαμαι.
Δεν θελω να του δειξω τον εαυτο μου.
Δεν θελω να τον εμπιστευτω γιατι φοβαμαι μην τον προδωσω. Μην με προδωσει.
Μηπως ειναι ενας απο τους ψευτικους. Αυτους.
 Αυτους που τριγυρνανε στη ζωη μου εδω και καιρο.
Πωω. Μου λειπεις παρα πολυ.
Θα προσπαθησω να μην σε ενοχλω. Να μην σε απογοητευσω περισσοτερο.
Αλλα δεν ξερω τι να κανω για να κερδισω πισω ολα οσα υπηρχαν.
Σε εχω αναγκη. Μεγαλη. Ειδικα τωρα.
Συγνωμη για ολα. Εχεις δικιο. Ισως, οντως, να ημουν ψευτικη.
Το χειροτερο ειναι πως δεν αξιζω την συγχωρεση σου.
Νιωθω αρρωστη. Καταρρεω. Γεια σου.

Εχω την ταση μου φαινεται ο,τι μαγαπαει να το διωχνω.
Μαλλον πρεπει να σταματησει αυτη η αμυνα και να αρχισει η επιλεκτικοτητα.