Και ειναι λογικο. Θυμαμαι. Θυμαμαι και δεν θελω να ξεχαστει.
Θελω να μιλησουμε, να το καταλαβεις, να σου εντυπωθει βαθια μεσα σου και να σου κανει πληγη. Οπως εγινε με μενα. Πληγωθηκα, μπορει οχι τοσο πολυ οσο αλλες φορες.
Kι αυτο γιατι καταλαβα οτι δεν αξιζε.Ομως.
Νιωθω πως οσο αγαπω τους αντρες, αλλο τοσο τους μισω.
Με μπερδευουν, με γοητευουν, με συναρπαζουν, κανουν αυτο το κατι τοσο ομορφο που παντα στο τελος καταληγει να με απογοητευει. Και δεν φταινε αυτοι. Εννοειται.
Δεν προσεχα. Δεν προσεχα ποτε. Ηθελα να τολμησω, να δω τι θα γινει.
Ειμαι περιεργη. Μαρεσει αυτο, κι ας με πληγωνει. Κι ας το ξερω απο την αρχη.
Μαρεσει.Το απολαμβανω. Γεμιζω την ψυχη μου πληγες. Kι ας ποναει. Δεν με πειραζει.
Ισως να ειναι η ηλικια που λενε.Σε εξιταρει το αγνωστο. Dunno.
Δεν ηξερα. Δεν το εψαξα ποτε. Δεν με ενδιεφερε ποτε.
Απο τη μια μου φαινεται πως απλα μαρεσει να δινω ευκαιριες στους ανθρωπους.
Ισως ομως να μην εφτασα στα δικα μου θελω και να τα ξεπερναγα.
Δεν ξερεις κανενα και δεν ξερεις τι επιλογες θα τολμησει.
Νομιζω πρεπει να αρχισω να αγαπω τις συμπεριφορες γυρω μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου