Σπάσιμο ΙΙ

Πως ειναι οι ανθρωποι πραγματικα και πως μοιαζουν.
Ποσο διαφερει αυτο που ειμαστε απο αυτο που δειχνουμε ;
Και τελος παντων, πιο συγκεκριμενα, πως μπορουμε να προδιδουμε τον αλλο τοσο απλα ενω νιωθουμε τοσα πολλα γι αυτον ;
Πως γινεται αυτη η απιστευτη κοπελα, η ερωτευμενη και η ευχαριστη, να μετατρεπεται σε μια γυναικα γεματη υποκρισια ;
Να αφηνει ολα τα συναισθηματα της, βρισκοντας αλλου καταφυγιο ;
Δεν μπορω να φανταστω οτι βρηκε αλλον. Ετσι, απλα.
Ξερεις, συνηθως δεν συγχεω τους κοσμους μας γιατι νομιζω ειμαστε απο διαφορετικους.
Αλλα καθε φορα που συμβαινουν παρομοια πραγματα και στους δυο μας, απογοητευομαι απο το ποσο ο τελειος κοσμος σου συμπιπτει στον απαισιο το δικο μου.
Μα πως γινεται να πεσαμε τοσο εξω ;
Πως γινεται ενας ανθρωπος να νιωθει τοσα συναισθηματα και μετα απλα να τα ξεχνα ;
Οι ανθρωποι πληγωνουν λενε.
Αλλα οπως και να χει, οταν κατι ειναι να χαλασει, θα χαλασει ετσι κι αλλιως.

Τωρα ξανα απο την αρχη.
Και σε παρακαλω, αυτη τη φορα τουλαχιστον, μην ταυτιστουν οι κοσμοι μας.
Για το δικο σου καλο !
Και επειδη σε νοιαζομαι.