Απροσδιόριστη μορφή κείτεται.

Και ξαφνικα η καρδια αρχισε να επιταχυνει τους ρυθμους της.
Ενας εντονος πονος διαπερασε τα σωθηκα της.
Και την βλεπεις εκει, κουρνιασμενη στη γωνια της.
Φοβαται.
Ισως μη χασει τον εαυτο της μεσα απο αυτο το παιχνιδι που εχουν στησει για κεινη.
Ειναι μια προκληση, ομολογω.
Ο φογος και η αγωνια ομως ειναι κυριαρχα.
Διαπερνανε το μυαλο μερικες αναμνησεις και θυμαται. Παλι πονος.
Αυτες οι καταρραμενες σκεψεις ειναι που τη μελαγχολουν.
Αυτη δεν μεγαλωσε ετσι. Εξαρτημενη.
Αυτη δεν ηθελε να καταντησει με τη θυμηση του.
Ελευθερο πνευμα. Ανεξαρτητο. Ομως ποτε δεν καταφερε να τον βγαλει απο το μυαλο της. Απο τη καρδια της.
Ετσι, αφεθηκε στον πονο που μονο η αγαπη φερνει στις ψυχες.
Στο πονο που αγνη ψυχη δεν αντεχει και μονο το μυαλο μπορει να καταστρεψει.
Μια αγκαλια. Ενα βλεμμα. Ενα φιλι.
Αναζητα και χανεται. Σε σκεψεις που θα τη βασανιζουν αιωνιως.
Μεχρι αυτο το κορμι να παψει να νιωθει.
Μεχρι αυτη η καρδια να παψει να αισθανεται.
Μεχρι αυτο το μυαλο να διαγραψει τις αναμνησεις της.
Να απαλαχθει απο τον κακοβουλο εαυτο της και να καταφερει να ξαναζησει χωρις αυτον.