Και εδώ είναι που αρχίζει το μπέρδεμα.

Κατι προχειρο για το προχειρο.
Και ομως, αμα παρατηρησεις γινεται σημαντικο.
Και ξαφνικα σε συναρπαζει. Σε μαγευει. Σαγηνευει. Το θες. Το προσμενεις εντονα.
Και βεβαια, φταις εσυ. Στην αρχη δεν το προσεξες.
Δεν εκρινες την αξια του. Δεν καταλαβες ποσα ειχε να σου δωσει.
Ποσα να σου προσφερει. Και το πεταξες. Το κατεστρεψες.
Και τωρα παλευεις με τον εαυτο σου.
Να τον πεισεις οτι εκανες το σωστο. Να τον πεισεις οτι δεν αξιζε.
Η απλα οτι εσυ δεν του αξιζες. Δεν αλλαζει κατι. Το ξερεις.
Δεν μπορεις να καταστρεφεσαι και να ζητας αλλοθι.
Δεν μπορεις να υποκιπτεις σε ενα πειρασμο που ισως μετανοιωσεις.
Δεν μπορεις παρα να ξεκαθαρισεις μεσα σου οτι δεν γινεται πια να πονας εσυ τον ιδιο σου τον εαυτο και σιγα σιγα να αυτοκαταστρεφεσαι.
Οπως παντα, αλλωστε.